What is Efilism?

Efilism is a philosophical and ethical view that emphasizes and focuses on the metaphysical negativity of life as the ultimate cause of suffering. Manifestations of efilism or utterly efilistic approaches have previously been presented by many philosophers of existential pessimism, such as Peter Wessel Zapffe, Philip Mainlander, Emil Cioran, and partly in works of Arthur Schopenhauer. Nowadays popularised among others by internet philosophers of the Inmendham channel on YouTube. Philosophical pessimism states, that existence has no absolute value or purpose. Life is a state of constant dissatisfaction, and the goals in it are to satisfy the constantly emerging needs. The most vivid and ethically significant effect of this state of affairs is the existence of suffering experienced by living beings in billions of different ways. Indeed, all the goodness of life can be reduced to the absence of suffering and the pressure of unfulfilled desires, concluding that there is nothing metaphysically good in life itself. All pleasure and fulfillment come down to a momentary lack of harm or a reduction in suffering already felt.

In recent times, efilism is often derived from promortalism and anti-natalism with which it has much in common. In practice, efilism appears to be an extension of anti-natalist views, with an emphasis on the ultimate erasure of all life as the sole goal. Probably the most recognizable propagator of anti-natalism, David Benatar, in one of the interviews, when asked about efilism, replied that he did not even see the need to distinguish such a term because his view of anti-natalism is identical with efilism - life extinctionist view. Indeed, the approach of a large number of anti-natalists is efilistic.

In addition to the philosophical dimension that life is a metaphysically negative state that does not allow for the ultimate and complete satisfaction of needs and implies the existence of desires and suffering, the ethical dimension of efilism focuses on the theoretical and practical possibilities of eliminating the existence of suffering and needs by eliminating all life along with the potential of it. The ethical goal of efilists should be the extinction of life by the cessation of reproduction (voluntary or by making it impossible), or the physical termination of life on earth globally, the same is true for humans, animals, biological life in space, as well as all potentially nonbiological sentient beings.

It is not even a new idea, as it was postulated by, for example, Saint Augustine (who saw it as a way to end human torment by reaching God's kingdom) or a Berlin philosopher Eduard von Hartmann, who was writing about cosmic euthanasia and the destruction of the universe to prevent the misery of life. In practice, the stated purpose of efilism is not only to bring about the extinction of all sentient life, but also to take steps to prevent its re-emergence on earth or other parts of the universe. The continuous or permanent sterilization of the cosmos is seen as a victory over useless suffering and the life that makes it possible.

Indeed, efilism underlines the objective observation that all living beings, including sentient beings, are the byproduct of pointless reactions. chemical and biological evolution. A few billion years ago, life appeared on earth, 500 million years ago, the development of the nervous system made it possible to feel pain. a powerful tool fueling naturally aimless survival. An increasingly diverse biosphere had developed from the beginning of the Phanerozoic, and without civilization, it would have naturally existed for about half a billion years before the planet's surface became too hot and dry with the sun reaching its red giant phase. During this period, sentient beings acquire new needs and desires, the result and purpose of which is to escape from the sufferings associated with not being satisfied, continuing the vicious cycle of survival and reproduction, paid for by misery and torment. All that to eventually die, usually a painful death by predators or sickness.

On billions of earth-like planets in our galaxy alone, life can continue to arise and develop. Contrary to the first impression, it is not a beautiful orangery of the exotic possibilities of the universe, designed to arouse admiration and delight. Nature, either of earth or of all its countless versions realized in the depths of space, mechanically and brutally creates a display of the most elaborate hells that only the abyss of the sadistic imagination of an intelligent mind can surpass in cruelty. The only thing that can stop this abominable absurdity from developing is, somewhat tragically, an intelligent mind as well.

The minds of animals with advanced nervous systems are programmed to experience suffering and scarcity more intensely and more often than pleasure and gratification. And the gratifications attainable are always by nature short-lasting and impermanent. Natural selection mechanisms ensure that the needs are met at the minimum level.  sufficient to deliver the next generation of the species into the world. This is usually possible for a small percentage of individuals, the rest of which die, most often in a brutal and painful way, before being able to reproduce. The part of the species that can pass on the genes has the dubious privilege of experiencing further stress and suffering during the aging and death process, usually caused by being eaten alive, torn apart, or diseased. Hunger, thirst, constant exposure to threats, parasites, and unfavorable climatic conditions only add to the practical range of possible torments.

Human life is inherently no different from that of other animals, we are driven by similar, just more sophisticated, motives and needs. The metaphysical negativity and redundancy of life cannot be eliminated even by transhumanistic visions of paradises and technological miracles in the prosperity of future civilizations. On the contrary, the creation of successive lives creates an immeasurable potential for the existence of further tortures and atrocities which, even if existing among those who are satisfied with their lives, should and have to be eliminated. The ultimate futility of the endless pursuit of needs is a pillar of efilism, as are the more general currents of existential pessimism. The ethical consequences of this state of affairs imply that extinction is the only process by which sentient beings can ultimately avoid the possibility of suffering in their eventually tragically useless existence.  

Efilism seems to encompass a spectrum of ideas for the practical realization of extinction on a global scale, which include such concepts as the systematic, multi-generational emptying of the world by stopping reproduction or the destruction of life by means of violence. It should be noted that the goal is never mindless destruction or causing harm. Efilism seems to be a view rooted in negative utilitarianism, thus an ethical trend that puts the minimization of suffering as the only or the main priority. In fact, efilism is, in a sense, its final conclusion. The goal of any action leading to the extinction of societies, species, and biospheres, as well as the possible sterilization of the cosmos, is always to minimize suffering, to stop the senseless and nightmarish emergence and spread of suffering, imposed by the existence of sentient minds. In practice, as always in negative utilitarianism, the reduction of suffering is, therefore, the highest priority.

The practical execution of such an operation arouses great controversy, as humanity at the present level of development seems incapable of ending all life bent under the burden of suffering. One can speculate, although at the current level of development these are very well or potentially very well established speculations, that technologies such as genetic engineering, nanotechnology, biotechnology and finally superintelligence - in the form of artificial intelligence or neuromorphic, as a result of transhumanism- will participate in the sterilization of life on earth . From a utilitarian point of view, all (all not necessary to further reduction of suffering) life on earth should be somehow exterminated, and an attainable goal may also be to destroy the potential for life as well as to prevent the emergence and development of sentient life on other planets. For the latter purpose, swarms of super-intelligent machines euthanizing life and making the cosmos uninhabitable should suffice.

The tragedy of life manifests itself not only in everyday pains, diseases, old age, or injustice. Despite life's obvious suboptimality, societies have not yet recorded such a high level of prosperity. Yet still, exploitation, persecution, and torture, even despite being widely recognized as evil, are common in most parts of the world. For tens of thousands of years, people have suffered, and even one of the documented examples, such as the suffering of Hisashi Ouchi, Junko Furuta or Sylvia Likens brings to mind the city of Omelas. Human suffering is only a fraction of the suffering of farm animals subjected to barbaric treatment and imprisoned in - literally, torture and extermination camps.

Even this amount of suffering probably disappears compared to the suffering inflicted and experienced by nature itself. Nature's anthropomorphization should be none other than a degenerate evil demiurge forcing chemical machines to copy themselves under evolutionary pressure until they die. Survival of one is paid for by the death of hundreds and hundreds of thousands of other sentient creatures, rarely not in torment. All that hellish race of living beings serve only one purpose: their minds, devoid of evolutionarily useless full rationality, are to desire to duplicate the genetic code of the organism, and the whole cycle should be repeated indefinitely.

In fact, even without human intervention, the advanced global biosphere, covered with metaphorical forests of mold and swarms of multicellular vermin, is already halfway through its existence. In less than a billion years. eyeblink in a cosmic timescale. the earth would be a barren wasteland scorched by the sun swelling in its deathly contractions. By this time, the amount of suffering would have multiplied, leaving behind most of the pain of  life that exists to this day, of which approximately 100% is already dead. While the amount of suffering and failure will multiply, the amount of complete fulfillment will remain the same. it will NOT exist. Indeed, it is doubtful that any escape from desires is even logically possible without giving up existence, although minimizing desires in the form of pointless technological nirvana may theoretically be feasible.

It should be noted here that I do not see a logical reason for preventing an efilist from rejecting pure metaphysical pessimism, from recognizing that certain elements of life have a positive value and that happiness, for example, understood differently from the state of non-suffering and non-fulfillment, has a value in itself. I do not consider such a view to be logical, but in my opinion, it is compatible with the desire to end all life.

Not only the obvious metaphysical negativity of existence driven by a gradient of dissatisfaction may be the determining factor in accepting efilism. The very awareness of how tragic and almost infinitely sadistic the future of life can turn out to be, in which there is a logical and, seemingly, the physical possibility of the emergence of superintelligence and simulations. in which sentient beings will experience unimaginable and impossible to end tortures. simulations of the worst hells and the cruelest  torment of a quadrillion times carried out on the quintillions of beings is not an unreal abstraction. On the contrary, they can be so real that even a speck of their reality would disturb the psychological health of anyone who could imagine them with sufficient vividness for even a fraction of a second.

Imagine a closed room in which your body has an artificially heightened sense of pain, and in which a sadistic being slowly, allowing you to stay aware in overwhelming terror, burns you and tears you apart, tears off scraps of burned skin piece by piece, pierces your eyes and slides acid-covered blades into Your flesh through all of your body openings. In speaking of unimaginable suffering, I do not mean distant screams of condemned, but bodies plunged in bursting despair, which cannot die and cannot escape for eternity. Even the very existence of the risk that something like this will happen to just one being, and even at the cost of eternal fulfillment and paradise for the rest of the cosmos, if the alternative is non-existence, is unthinkable for me to take.

No matter how far we delve into apparent abstractions in our predictions, and how we evaluate superintelligence, future sociology, or transhumanism, efilism will no doubt only become more common if, I believe, it is a rational view firmly grounded in reality and to prevent harm is a universal value. Efilism, whose etymology is the word "life" read backward, is another link in the chain of reason, which painstakingly recognizes life as something unequivocally tragic and negative. Life is not even making it metaphysically possible to experience some complete and stable, eternal fulfillment, all satisfaction has its source in reduced or prevented suffering and dissatisfaction. Thomas Ligotti in his "Conspiracy Against the Human Race" describes life as "malignantly useless", which I think conveys the nature of that horror of existence in a devastatingly meaningful way.

Efilism, therefore, claims that lack of suffering, along with phenomena that leads to suffering has a value. Any sentient life, biological, virtual or technological, with all its baggage of dissatisfaction, realized and potential pain, despair and suffering is not worth enduring and continuing, and that ultimately the most cost-effective solution is to eliminate it for eternity,  or as long as possible, from the Universe.

{Polish version}

Efilizm to nurt filozoficzno-etyczny skupiający się na metafizycznej negatywności życia. Uznaje on życie za ostatecznie pozbawione sensu i celu, a świadome istnienie za przyczynę wszelkiego zła. Wymazanie życia z kosmosu jest w nim postrzegane jako środek mający wyeliminować cierpienie.  Przejawy efilizmu lub całkowicie efilistyczne podejścia przedstawiane były przez wielu filozofów prezentujących poglądy z zakresu filozoficznego pesymizmu, takich jak Peter Wessel Zapffe, Philip Mainlander, Emil Cioran czy Arthur Schopenhauer. W obecnych czasach efilizm rozpowszechniany jest między innymi przez internetowego filozofa kanału Inmendham. Filozoficzny pesymizm głosi, że istnienie nie posiada żadnej absolutnej wartości ani żadnego niezależnego od umysłów, uniwersalnego celu. Życie jest stanem koniecznego niezaspokojenia, a celami w nim jest uzupełnianie pojawiających się ciągle potrzeb. Najjaskrawszym, i najistotniejszym z perspektywy etyki skutkiem takiego stanu rzeczy jest istnienie cierpień, doświadczanych przez żyjące istoty na miliardy najróżniejszych sposobów. Całe dobro życia można w istocie sprowadzić do braku cierpień, niewygód i niezaspokojonych potrzeb, dochodząc do konkluzji, że w samym życiu nie istnieje nic metafizycznie pozytywnego. Cała przyjemność i spełnienie są sprowadzalne do chwilowego braku krzywdy lub zmniejszenia już odczuwanego dyskomfortu. 

Efilizm jest często wyprowadzany z antynatalizmu, z którym ma wiele wspólnego. W praktyce efilizm wydaje się być rozszerzeniem antynatalistycznych poglądów, ze szczególnym naciskiem na ostateczne wymazanie całego życia będące moralnym celem. Chyba najbardziej rozpoznawalny propagator antynatalizmu, David Benatar, w jednej z rozmów, zapytany o efilizm, odparł, że nie widzi nawet potrzeby wyróżniania takiego terminu, ponieważ jego pogląd na antynatalizm jest tożsamy z efilizmem - ekstynkcjonizmem życia. Podejście znacznej części antynatalistów jest w istocie efilistyczne. 

Oprócz filozoficznego wymiaru, twierdzącego że życie jest metafizycznie stanem negatywnym, niepozwalającym na ostateczne zaspokojenie potrzeb i implikujące istnienie pragnień i cierpienia, etyczny wymiar efilizmu skupia się zatem na teoretycznych i praktycznych możliwościach eliminacji samego istnienia. Etycznym celem według efilistów powinno być wyginięcie życia przez zaprzestanie lub uniemożliwienie reprodukcji lub fizyczne globalne go zakończenie, wyginięcie ludzi, zwierząt, biologicznego życia  w kosmosie, jak również wszystkich potencjalnie niebiologicznych czujących istot. 

Pogląd ten był prezentowany przez berlińskiego filozofa, jakim był Eduard von Hartmann, piszącego o kosmicznej eutanazji i zniszczeniu wszechświata dla uniemożliwienia niedoli życia. 

W praktyce deklarowanym celem efilizmu jest nie tylko doprowadzenie do wygaśnięcia wszelkiego czującego życia, ale również podjęcie kroków mających zapobiec jego ponownemu powstaniu na ziemi i w  innych częściach wszechświata. Ciągła lub permanentna sterylizacja kosmosu jest postrzegana jako zwycięstwo nad bezużytecznym cierpieniem i życiem, które czyni je możliwym. 

W istocie efilizm podkreśla obiektywną obserwację, że wszystkie żywe, w tym czujące istoty są  produktem ubocznym bezcelowych samych w sobie reakcji chemicznej i biologicznej ewolucji. Około miliarda late temu na ziemi pojawiło się życie, 500 milinów lat później rozwój układu nerwowego umożliwił odczuwanie bólu- potężnego narzędzia napędzającego bezcelowe z natury przetrwanie. Coraz bardziej różnorodna biosfera rozwija się od początku fanerozoiku i bez cywilizacji istniałaby jeszcze około pół miliarda lat, zanim powierzchnia planety nie stanie się zbyt gorąca i sucha przez osiągające fazę czerwonego olbrzyma słońce. W ciągu tego okresu czujące istoty nabywają kolejnych potrzeb i pragnień, których wynikiem i celem jest ucieczka od cierpień związanych z niezaspokojeniem ich, kontynuując błędny cykl okupionego nieszczęściami przetrwania i reprodukcji. 

Na miliardach ziemiopodobnych planet samej tylko naszej galaktyki życie może dalej powstawać i rozwijać się. Wbrew pierwotnemu wrażeniu, nie jest to piękna oranżeria egzotycznych możliwości wszechświata, stworzona by wzbudzać podziw i zachwyt. Natura, tak ziemska, jak i wszystkie niezliczone jej wersje urzeczywistniane w otchłaniach kosmosu, mechanicznie i brutalnie tworzy pokaz najwymyślniejszych piekieł, które tylko otchłanie sadystycznej wyobraźni inteligentnego umysłu mogą przewyższyć w okrucieństwie. Jedynym zjawiskiem, które może powstrzymać rozwój tego abominacyjnego absurdu, jest, nieco tragicznie, również inteligentny umysł. 

Umysły zwierząt z zaawansowanym układem nerwowym zaprogramowane są do odczuwania bólu i braków intensywniej i częściej niż przyjemności i zaspokojenia. Osiągalne zaspokojenia są zaś ze swej natury nietrwałe. Mechanizmy doboru naturalnego zapewniają spełnienie potrzeb na minimalnym poziomie, wystarczającym do wydania na świat kolejnego pokolenia gatunku. Możliwe jest to zazwyczaj dla marnego procenta osobników, z których reszta ginie, najczęściej w brutalny i bolesny sposób, zanim osiągnie możliwość reprodukcji. Ta część gatunku, która daje radę przekazać geny, ma wątpliwy przywilej doświadczania kolejnych stresów i cierpień podczas procesu starzenia się i śmierci spowodowanej zazwyczaj przez zjedzenie żywcem, rozszarpanie lub choroby. Głód, pragnienie, ciągłe wystawienie na obecność zagrożeń, pasożytów i niesprzyjające warunki klimatyczne tylko dokładają się do uwidocznienia praktycznego wachlarza możliwych męczarni. 

Ludzkie życie z natury nie różni się od życia innych zwierząt, kierują nami podobne, choć bardziej wyrafinowane, motywy i potrzeby. Metafizycznej negatywności i niepotrzebności życia nie mogą wyeliminować nawet transhumanistyczne wizje rajów i technologicznych cudów pogrążonych w dobrobycie przyszłych cywilizacji. Przeciwnie, tworzenie kolejnych istnień powoduje powstanie niezmierzonego potencjału do powstawania kolejnych tortur i okrucieństw na skalę nigdy jeszcze nieznaną istnieniu, co powinno być wyeliminowane. Ostateczna bezcelowość niekończącej się gonitwy za potrzebami jest filarem efilizmu, podobnie jak i bardziej ogólnych poglądów głoszących egzystencjalny pesymizm. Jako moralne rozwiązanie tego prblemu stawiany jest ekstynkcjonizm. 

Efilizm  zdaje się obejmować spektrum idei na praktyczne urzeczywistnienie wymarcia na globalną skalę, które obejmują takie koncepcje jak systematyczne, wielopokoleniowe opustoszenie świata przez zaprzestanie rozmnażania lub zniszczenie życia za pomocą przemocy. Należy zaznaczyć, że celem nigdy nie jest tu bezmyślna destrukcja czy powodowanie krzywdy. Efilizm jest poglądem zakorzenionym w ramach negatywnego utylitaryzmu, zatem nurtu etycznego stawiającego minimalizację cierpienia za jedyny lub główny priorytet i jest w istocie jego zwieńczeniem. Celem jakichkolwiek działań mających doprowadzić do wymarcia społeczeństw, gatunków i biosfer, a także możliwej sterylizacji kosmosu jest zawsze minimalizacja cierpienia, powstrzymanie bezsensownego i koszmarnego powstawania i rozprzestrzeniania się cierpiącego życia. W praktyce, jak zawsze w negatywnym utylitaryzmie, redukcja cierpienia jest zatem najwyższym priorytetem.

Nie istneją na razie nadzieje na praktyczne wykonanie takiej operacji, jako że ludzkość na obecnym poziomie rozwoju wydaje się niezdolna do obarczonego jak najmniejszym ładunkiem cierpienia zakończenia całego życia. Można spekulować, choć na obecnym poziomie rozwoju są to bardzo dobrze lub potencjalnie bardzo dobrze ugruntowane przypuszczenia, że w sterylizacji życia na ziemi brałyby udział takie technologie jak inżynieria genetyczna, nanotechnologia, biotechnologia czy wreszcie superinteligencja - w formie sztucznej inteligencji lub neuromorficznej, powstałej jako wynik transhumanizmu. Z utylitarystycznego punktu widzenia wszelkie, (wszelkie niekonieczne do dalszej minimalizacji cierpienia) życie ma ziemi powinno być bezboleśnie eksterminowane, a osiągalnym celem może również być zniszczenie potencjału do powstania życia, jak również powstania i rozwoju czujących istot  na innych planetach. Do tego ostatniego celu mogłyby być wykorzystane roje superinteligentnych maszyn. 

Tragizm życia objawia się nie tylko w codziennych bólach, chorobach, starości czy niesprawiedliwości. Mimo swojej oczywistej nieoptymalności społeczeństwa nie notowały jeszcze tak wysokiego poziomu dobrobytu. Nadal jednak wykorzystywania, prześladowania i tortury są, mimo bycia tematem tabu, względnie powszechnym zjawiskiem w większości rejonów świata. Przez dziesiątki tysięcy lat ludzie doznawali cierpień, z których nawet jeden z udokumentowanych przykładów, jak cierpienie Hisashi Ouchi, utrzymywanego przy życiu przez 83 dni mimo odpadającej z powodu śmiertelnego napromieniowania skóry,  Junko Furuty czy  Sylvi Likens przywołują na myśl miasto Omelas. Cierpienie człowieka stanowi jedynie ułamek cierpienia zwierząt hodowlnaych, poddawanych barbarzyńskimu traktowaniu, uwięzionych i produkowanychw masowych ilościach  w - dosłownie, obozach tortur i zagłady . 

Nawet ta ilość cierpienia prawdopodobnie niknie w porównianu z cierpieniem zadawanym i doświadczanym przez samą naturę. Antropomorfizacja natury powinna być nikim innym jak zwyrodniałym demiurgiem zmuszającym chemiczne maszynki do kopiowania się pod ewolucyjnym ciśnieniem dopóki nie wymrą. Przeżycie okupione jest śmiercią, rzadko nie w męczarniach, niemal każdego młodego, żyjące zaś byty służą tylko jednemu celowi: ich pozbawione nieprzydatnej ewolucyjnie pełnej racjonalności umysły mają pragnąć tak, aby powielić kod genetyczny organizmu. Nieuświadomionym  i niewykonalnym celem jest  aby cały cykl powtarzał się w nieskończoność.

W rzeczywistości, nawet bez udziału człowieka, zaawansowana globalna biosfera, pokryta pleśnią lasów i robactwem  wielokomórkowców jest już na półmetku swojego istnienia. Za mniej niż miliard lat - mrugnięcie okiem w kosmicznej skali czasu-  ziemia stanie się jałowym pustkowiem spalonym przez puchnące w przedśmiertnych skurczach słońce. W tym czasie ilość cierpienia zdążyłaby się zwielokrotnić, zostawiając w tyle większość życia istniejącego do teraz, z którego w przybliżeniu 100% jest już martwe. Podczas gdy ilość cierpienia i niespełnienia zwielokrotni się, ilość całkowitego spełnienia pozostanie ta sama, nie będzie ono istnieć. W istocie wątpliwe jest, czy jakakolwiek ucieczka od pragnień jest nawet logicznie możliwa bez rezygnacji z istnienia, choć ich minimalizacja w formie bezcelowej technologicznej nirwany może być teoretycznie wykonalna. 

Nie widzę logicznego powodu zabraniajacego efiliście odrzucenie czystego metafizycznego pesymizmu, uznania, że pewne elementy życia maja wartość pozytywną, i że na przykład szczęście, rozumiane inaczej niż stan braku cierpienia i niespełnienia, maja wartość samą w sobie. Nie uważam takiego poglądu za dobrze uzasadniony, ale jest on w mojej opinii kompatybilny z pragnieniem zakończenia wszelkiego życia. 

Nie tylko oczywista metafizyczna negatywność istnienia kierowanego gradientem niespełnienia może być czynnikiem decydującym o przyjęciu efilizmu. Sama świadomość tego, jak tragiczne i nieskończenie niemal sadystyczne może okazać się przyszłe życie, w którym istnieje logiczna i, wydaje się, fizyczna możliwość powstania superinteligencji i symulacji, w których czujące istoty będą doznawały niewyobrażalnych i niemożliwych do zakończenia tortur, symulacji najgorszych piekieł i najokrutniejszych męczarni realizowanych kwadryliardy razy na septyliardach bytów nie są nierealną abstrakcją. Przeciwnie, mogą być tak realne, że nawet okruch ich realności spędziłby sen z powiek każdemu, kto przez choćby marny ułamek sekundy byłby w stanie wyobrazić sobie je z wystarczającą żywością. 

Wyobraź sobie zamknięte pomieszczenie, w którym twoje ciało ma sztucznie zwiększone odczuwanie bólu, i w którym sadystyczna istota powoli, pozwalając co zachować świadomość i wszechogarniający terror, przypala Cię i rozrywa, odrywa po kawałku strzępy poparzonej skóry, wykłuwa oczy i wsuwa pokryte kwasem ostrza we wszystkie otwory twojego ciała. Mówiąc o niewyobrażalnym cierpieniu nie myślę o odległych krzykach skazanych, ale o pogrążonych w rozrywającej rozpaczy ciałach, które nie mogą umrzeć i nie mogą uciec, przez wieczność. Nawet samo istnienie ryzyka, że coś takiego stanie się kiedyś choćby jednej istocie, i choćby za cenę wiecznego spełnienia dla reszty kosmosu, jeśli alternatywą jest nieistnienie, sprawia, że tworzenie potencjału do takich zdarzeń jest dla mnie nie do przyjęcia.

Niezależnie od tego, jak daleko w pozorne abstrakcje zagłębimy się w naszych przewidywaniach oraz pod jakim kątem oceniamy superinteligencję, przyszłą socjologię czy transhumanizm, efilizm bez wątpienia będzie stawał się tylko powszechniejszy, jeśli, jak uważam, jest racjonalnym poglądem mającym silne oparcie w rzeczywistości, a zapobieganie cierpieniu jest uniwersalnie wyznawaną wartością.  Efilizm, którego wymownym źródłosłowem jest życie czytane od tyłu, jest kolejnym ogniwem łańcucha rozumu, mozolnie rozpoznającego życie jako coś negatywnego - nie dającego nawet metafizycznej możliwości całkowitego i stabilnego spełnienia,  a powodującego cierpienia i dyssatysfakcję. Thomas Ligotti w swoim "Spisku Przeciwko Ludzkiej Rasie" określa je jako "malignantly useless", myślę że "tragically useless" oddaje naturę życia w podobnie wymowny sposób

Efilizm twierdzi zatem, ze niecierpienie jest wartością, że czujące życie, biologiczne, wirtualne czy technologiczne, z całym swoim bagażem dyssatysfakcji, realizowanego i potencjalnego bólu, rozpaczy i cierpienia, wraz z niemożliwością osiągnięcia ostatecznego spełnienia, nie jest warte trwania i kontynuowania, i że najetyczniejszym rozwiązaniem jest wyeliminować je, na wieczność lub na tak długo jak to możliwe, z kosmosu.